Als fabrikant van sekspop , Ik kan je vertellen dat ik soms deze reactie op mijn werk heb als ik mijn poppen in het openbaar meeneem om ze te laten zien en te verkopen. Mensen kijken min of meer comfortabel naar iets dat op een mensachtige lijkt. Iets dat op een mens lijkt, maar geen details of driedimensionale details heeft, ziet er misschien minder eng uit dan de poppen die ik maak en die zo levensecht mogelijk moeten zijn, tot in de kleinste details, aan het gewicht van hun kleine lijfjes. Deze reactie kan optreden bij robotfiguren die handelen, eruit zien en klinken als een mens. Dit gebeurt niet alleen met poppen. Zoals iemand zei, dit komt grotendeels door de maatschappij waarin we leven. De filmindustrie heeft veel geld verdiend met films als Chucky en Puppetmaster, waarin de poppen “kom tot leven” en gewelddadig worden.

Aan de andere kant, er zijn films zoals Pinokkio, waarin de pop tot leven komt om liefdevol te worden, leuk en de jongen die de vader altijd al wilde. Er valt veel te zeggen voor de hype rond levenloze objecten die ook door iets of iemand worden achtervolgd. En nog een keer, dat hebben we voor een groot deel aan de televisie te danken. Niet alle poppen die op veilingen worden gevonden, zijn spookachtig. De kans dat dit gebeurt is erg klein, zelfs als je gelooft dat zoiets waar kan zijn. Echter, ondanks de angstreactie op het bezitten of zien van een pop, het tegenovergestelde is ook waar. Veel mensen houden van poppen omdat ze troost bieden in hun realisme. Ze kunnen hen helpen zich minder alleen op de wereld te voelen.

Veel mensen houden van poppen omdat ze ermee kunnen communiceren door ze te verkleden of ermee te spelen., of zelfs door ze gewoon bloot te geven. Voor hen, zij zien de schoonheid in de pop waar anderen het niet zien. Dit kan het geval zijn bij een pop waarvan het vintage gezicht zijn glans heeft verloren en alleen scheuren vertoont. Iemand kan naar deze scheuren kijken en alleen de liefde zien die aan deze pop is getoond gedurende dagen van spelen en dagdromen. Anderen kunnen deze liefde niet zien in deze scheuren, maar zie een gebroken beeld van iets dat heel zou moeten zijn, of een gebroken menselijke figuur. We hebben een biologische angst geproduceerd wanneer we iets zien dat eruitziet of lijkt op een mens, maar niet te zien is. 100% menselijk. Het is iets psychologisch dat gebeurt.

Ik heb documentaires over dit onderwerp gezien. Opnieuw, het kan het hyperrealisme zijn of de onregelmatigheden die opvallen en de kijker kippenvel bezorgen. Een gebarsten gezicht, een gebroken vinger of een andere misvorming of onregelmatigheid kan die gelukkige fantasieën van weleer opwekken, of wat er had kunnen zijn toen de pop nog heel was, of het kan ervoor zorgen dat we de pop achterdochtig willen bekijken omdat ze niet is wat ze zou kunnen of zou moeten zijn. Bovendien, een pop, die levenloos is, kan iets zijn wat de kijker live wil zien, zoals in het geval van Gheppeto en Pinnochio, en de gedachte dat het in een of andere fantasie zou kunnen uitkomen, roept een angstreactie op. Hier is mijn antwoord, zover ik weet. Ik hoop dat het nuttig voor je zal zijn. Niet iedereen is bang voor poppen. Daar houd je best rekening mee.